װי אין יעדער פּאַטריאָטישער מלחמה האָט אויך אין דער צװײטער לבֿנונישער מלחמה דאָס הינ-טערלאַנד זיך געאייניקט אין זײַן טרײַשאַפֿט צום פֿאָטערלאַנד און דערמוטיקט די מענער און די זין פון דעם רעזערװיסטן-דינסט אין דער מלחמה. דאָס געאיי-ניקטע פֿאָלק האָט גערופֿן צו “קעמפֿן ביזן סוף”, “אָנ-לערנען דעם נאַסראַללאַ און כיזבאַללאַ זײ זאָלן נישט קענען מער אויפֿשטיין”.
אָבער װען די מלחמה האָט זיך עטװאָס פֿאַרצויגן, די צאָל קרבּנות האָט גענומען זיך מערן און די האָטעלן און “צימערן” אין די טוריסטן-צענטערס אין גליל זענען געװאָרן אויסגעליידיקט – האָטדאָס הינטערלאַנד אין צפון זיך אײַנגעטיילט אין צװײ: אַזעלכע װאָס האָבן זיך געקאָנט דערלויבן צו װערן פּליטים, זענען אַנט-לאָפן פֿון די קאַטיושעס און ראַקעטעס אין צענטער פון לאַנד און האָבן דאָרט פֿאַרברענגט דעם זומער מיט זייערע משפּחות אין האָטעלן, פּענסיאָנען און בײַ פֿרײַ-װיליקע גאַסטגעבער (דער מיליאָנער גײַדאַמעק, למשל, האָט אויפגענומען עטלעכע הונדערט פּליטים אין אַ געצעלטן-לאַגער, מיט פולער אויס- האַלטונג).
דער צװײטער טײל פון דעם הינטערלאַנד איז באַ-שטאַנען פון די אָרעמע און שװאַכע, זקנים, אינװאַלידן און גרויסע משפּחות, װעלכע זענען געבליבן אין די פאַרלאָזטע, נישט צוגעגרייטע שוצקעלערס, געלעבט אויף קיצבֿה און מתפלל געװען אַז די מלחמה זאָל זיך ענדיקן װאָס גיכער. ערשט װען די מלחמה האָט זיך פֿאַרענדיקט, די זענען אַרויס פון די שוצקעלערס, די אַנדערע האָבן זיך צוריקגעקערט פֿון זייער פּליטים-פֿאַרברענג און האָבן דערזען דעם גרויסן בראָך, און װען דעם פֿאָלק איז דערלאַנגט געװאָרן דער חשבּון – האָבן דאַן אַלע זיך דערמאָנט װאָס זײ האָבן שוין פֿון פֿריִער געװוּסט, אַז – מלחמה איז נישט קיין פּורים-שפּיל.
Originally published on October 11, 2006